اختلالات خوردن چیست؟

اختلالات خوردن ، بیماری‌های پزشکی جدی و تحت تأثیر بیولوژیکی هستند که با اختلالات شدید در رفتارهای غذایی فرد مشخص می‌شوند. اگرچه ممکن است بسیاری از افراد گهگاه نگران سلامت، وزن یا ظاهر خود باشند، اما برخی از افراد نسبت به کاهش وزن، وزن یا شکل بدن و کنترل میزان غذای خود دچار وسواس می شوند. اینها ممکن است نشانه های اختلال خوردن باشد.

اختلالات خوردن یک انتخاب نیست. این اختلالات می توانند بر سلامت جسمی و روانی فرد تأثیر بگذارند. در برخی موارد، آنها می توانند تهدید کننده زندگی باشند. با این حال، با درمان، افراد به طور کامل از اختلالات خوردن بهبود می یابند.

چه کسانی در معرض خطر اختلالات خوردن هستند؟

اختلالات خوردن می تواند افراد را در هر سنی، نژادی یا قومی، وزن بدن و جنسیت تحت تاثیر قرار دهد. اگرچه اختلالات خوردن اغلب در دوران نوجوانی یا بزرگسالی ظاهر می‌شود، اما ممکن است در دوران کودکی یا بعد از آن (40 سال و بالاتر) نیز ایجاد شود.

به یاد داشته باشید: افراد مبتلا به اختلالات خوردن ممکن است سالم به نظر برسند، اما به شدت بیمار باشند.

علت دقیق اختلالات خوردن به طور کامل شناخته نشده است، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ترکیبی از عوامل ژنتیکی، بیولوژیکی، رفتاری، روانی و اجتماعی می‌تواند خطر ابتلا را افزایش دهد.

انواع رایج اختلالات خوردن کدامند؟

اختلالات رایج خوردن عبارتند از بی‌اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی، اختلال پرخوری و اختلال اجتنابی محدود کننده مصرف غذا. هر یک از این اختلالات با علائم متفاوت اما گاهی اوقات همپوشانی همراه است. افرادی که ترکیبی از این علائم را نشان می‌دهند ممکن است دچار اختلال خوردن باشند و باید توسط یک پزشک متخصص ارزیابی شوند.

بی اشتهایی عصبی چیست؟

بی اشتهایی عصبی وضعیتی است که در آن افراد از خوردن غذا اجتناب می‌کنند، غذا را به شدت محدود می‌کنند یا مقدار بسیار کمی از غذاهای خاص را می‌خورند. آنها همچنین ممکن است بارها و بارها خود را وزن کنند. حتی زمانی که به طور خطرناکی کمبود وزن دارند، ممکن است خود را دارای اضافه وزن ببینند.

دو زیر گروه از بی اشتهایی عصبی وجود دارد

 یک زیرگروه محدودکننده و یک زیرگروه پاکسازی بیش از حد.

محدود کننده

 افراد مبتلا به زیرگروه محدودکننده بی‌اشتهایی عصبی، میزان و نوع غذای مصرفی خود را به شدت محدود می کنند.

پاکسازی بیش از حد

 افراد مبتلا به زیرگروه بی اشتهایی عصبی نیز مقدار و نوع غذای مصرفی خود را به شدت محدود می‌کنند. علاوه بر این، ممکن است دوره‌های پرخوری و پاکسازی داشته باشند . خوردن مقادیر زیادی غذا در مدت کوتاهی و به دنبال آن استفراغ یا استفاده از ملین‌ها یا دیورتیک‌ها برای خلاص شدن از شر چیزی که مصرف شده است.

علائم بی‌اشتهایی عصبی عبارتند از:

• غذا خوردن بسیار محدود یا ورزش شدید و بیش از حد
• لاغری شدید
• تلاش بی وقفه برای لاغری و عدم تمایل به حفظ وزن طبیعی یا سالم
• ترس شدید از افزایش وزن
• تحریف بدن یا تصور از خود که به شدت تحت تأثیر تصورات از وزن و شکل بدن است.
• انکار جدی بودن وزن کم بدن

با گذشت زمان، بی اشتهایی عصبی می‌تواند منجر به عواقب متعدد سلامتی شود، از جمله:

• نازک شدن استخوان‌ها (استئوپنی یا پوکی استخوان)
• کم خونی خفیف
• تحلیل رفتن و ضعف عضلانی
• مو و ناخن شکننده
• پوست خشک و مایل به زرد
• رشد موهای نازک در سراسر بدن (lanugo)
• یبوست شدید
• فشار خون پایین
• کند شدن تنفس و نبض
• آسیب به ساختار و عملکرد قلب
• کاهش دمای داخلی بدن، باعث می شود که فرد همیشه احساس سرما کند.
• بی حالی، سستی یا احساس خستگی دائمی
• ناباروری
• ضربه مغزی
• نارسایی چند عضوی

بی اشتهایی عصبی می تواند کشنده باشد و میزان مرگ و میر بسیار بالایی در مقایسه با سایر اختلالات روانی دارد. افراد مبتلا به بی اشتهایی در معرض خطر مرگ ناشی از عوارض پزشکی مرتبط با گرسنگی هستند. خودکشی دومین عامل مرگ و میر در افرادی است که مبتلا به بی اشتهایی عصبی هستند.

پرخوری عصبی چیست؟

پرخوری عصبی وضعیتی است که در آن ، افراد دوره‌های مکرر مصرف مقادیر زیادی غذا و احساس عدم کنترل بر روی غذا خوردن خود را دارند. این پرخوری رفتارهایی را به دنبال دارد که برای جلوگیری از افزایش وزن، پرخوری را جبران می‌کند، مانند استفراغ اجباری، استفاده بیش از حد از ملین‌ها یا دیورتیک‌ها، روزه گرفتن، ورزش زیاد یا ترکیبی از این رفتارها. بر خلاف افراد مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی، افراد مبتلا به پرخوری عصبی ممکن است وزن طبیعی خود را حفظ کنند یا اضافه وزن داشته باشند.

علائم و پیامدهای سلامتی پرخوری عصبی عبارتند از:

• به طور مزمن ملتهب و گلو درد
• غدد بزاقی متورم در ناحیه گردن و فک
• مینای دندان فرسوده و دندان های حساس و پوسیده فزاینده در اثر قرار گرفتن در معرض اسید معده هنگام استفراغ
• اختلال رفلاکس اسید و سایر مشکلات گوارشی
• ناراحتی و تحریک روده در اثر سوء مصرف ملین‌ها
• کم آبی شدید ناشی از پاکسازی
• عدم تعادل الکترولیت (سطوح بسیار کم یا زیاد سدیم، کلسیم، پتاسیم و سایر مواد معدنی)، که می تواند منجر به سکته مغزی یا حمله قلبی شود.

اختلال پرخوری چیست؟

اختلال پرخوری وضعیتی است که در آن ، افراد کنترل غذا خوردن خود را از دست می‌دهند و دوره‌های تکراری از خوردن مقادیر زیادی غذا را تجربه می‌کنند. بر خلاف پرخوری عصبی، دوره‌های پرخوری با پاکسازی، ورزش بیش از حد یا روزه‌داری همراه نیست. در نتیجه، افراد مبتلا به اختلال پرخوری اغلب اضافه وزن یا چاق هستند.

علائم اختلال پرخوری عبارتند از:

• خوردن مقادیر زیاد غذا در مدت زمان کوتاه، مثلاً در عرض دو ساعت.
• خوردن سریع در طول دوره‌های پرخوری.
• خوردن حتی زمانی که سیر هستید یا گرسنه نیستید.
• خوردن تا زمانی که به طور ناراحت‌کننده‌ای سیر شود.
• خوردن به تنهایی یا مخفیانه برای جلوگیری از خجالت.
• احساس ناراحتی، شرم یا گناه در مورد غذا خوردن.
• رژیم گرفتن مکرر، احتمالاً بدون کاهش وزن.

اختلال مصرف غذای محدودکننده اجتنابی چیست؟

اختلال مصرف غذای محدودکننده اجتنابی (ARFID)، که قبلا به عنوان اختلال غذا خوردن انتخابی شناخته می‌شد، وضعیتی است که در آن افراد مقدار یا نوع غذای مصرفی را محدود می‌کنند. برخلاف بی اشتهایی عصبی، افراد مبتلا به ARFID تصویر بدنی تحریف شده یا ترس شدید از افزایش وزن ندارند. ARFID در سنین میانی کودکی شایع است و معمولاً زودتر از سایر اختلالات خوردن شروع می‌شود. بسیاری از کودکان مراحل پرخوری را پشت سر می‌گذارند، اما کودک مبتلا به ARFID کالری کافی برای رشد و تکامل مناسب نمی‌خورد و بزرگسال مبتلا به ARFID کالری کافی برای حفظ عملکرد اولیه بدن نمی‌خورد.

علائم ARFID عبارتند از:

• محدودیت شدید انواع یا مقدار غذای خورده شده
• عدم اشتها یا علاقه به غذا
• کاهش وزن چشمگیر
• ناراحتی معده، درد شکم یا سایر مشکلات گوارشی بدون هیچ دلیل شناخته شده دیگری
• محدوده محدودی از غذاهای ترجیحی که حتی محدودتر می‌شود («غذا خوردن» که به تدریج بدتر می‌شود).

اختلالات خوردن چگونه درمان می‌شود؟

اختلالات خوردن را می‌توان با موفقیت درمان کرد. تشخیص و درمان به موقع برای بهبودی کامل مهم است. افراد مبتلا به اختلالات خوردن در معرض خطر بیشتری برای خودکشی و عوارض پزشکی هستند.

خانواده یک فرد می‌تواند نقش مهمی در درمان داشته باشد. اعضای خانواده می‌توانند فردی را که مشکل غذا خوردن یا تصویر بدنی دارد تشویق کنند که به دنبال کمک باشد. آنها همچنین می‌توانند در طول درمان حمایت کنند و می‌توانند یک متحد عالی برای فرد و پزشک متخصص باشند.

برنامه‌های درمانی برای اختلالات خوردن شامل روان درمانی، مراقبت و نظارت پزشکی، مشاوره تغذیه، داروها یا ترکیبی از این رویکردها است. اهداف درمانی معمولی عبارتند از:

• بازگرداندن تغذیه کافی
• رساندن وزن به سطح سالم
• کاهش ورزش بیش از حد
• توقف رفتارهای پرخوری 
• افراد مبتلا به اختلالات خوردن ممکن است سایر اختلالات روانی (مانند افسردگی یا اضطراب) یا مشکلات مصرف مواد نیز داشته باشند. درمان هر گونه بیماری همزمان به عنوان بخشی از برنامه درمانی بسیار مهم است.

آیا آزمایشات بالینی در مورد اختلالات خوردن وجود دارد؟

از جمله آزمایش‌های بالینی که به روش‌های جدید برای پیشگیری، تشخیص یا درمان بیماری‌ها و شرایط، از جمله اختلالات خوردن می‌پردازد، پشتیبانی می‌کند. اگرچه ممکن است افراد از حضور در یک کارآزمایی بالینی سود ببرند، اما شرکت‌کنندگان باید بدانند که هدف اولیه کارآزمایی بالینی کسب دانش جدید علمی است تا در آینده بهتر به دیگران کمک شود.