سندرم شب خوری و اضافه وزن!

سندرم شب خوری یک اختلال خوردن است که با الگوی شبانه روزی تاخیر در دریافت غذا مشخص می‌شود. سندرم شب خوری با اختلال پرخوری یکسان نیست، اگرچه افراد مبتلا به سندرم شب خوری اغلب پرخور هستند. تفاوت آن با پرخوری این است که مقدار غذای مصرف شده در شب لزوماً از نظر عینی زیاد نیست و همچنین نیازی به از دست دادن کنترل بر مصرف غذا نیست. این بیماری در ابتدا توسط دکتر آلبرت استانکارد در سال 1955 توصیف شد. افراد مبتلا به سندرم شب خوری احساس می‌کنند که کنترلی بر الگوهای غذایی خود ندارند و اغلب نسبت به وضعیت خود احساس شرم و گناه می‌کنند. به گفته مؤسسه ملی سلامت روان، سندرم شب خوری تقریباً 1.5 درصد از جمعیت را تحت تأثیر قرار می‌دهد و در مردان و زنان به یک اندازه شایع است.

علائم و نشانه‌های سندرم شب خوری

افراد مبتلا به سندرم شب خوری دارای اضافه وزن هستند. آن‌ها احساس می‌کنند که کنترلی بر رفتار غذایی خود ندارند و در خفا و زمانی که گرسنه نیستند غذا می‌خورند. آن‌ها همچنین از رفتار خود احساس شرم و پشیمانی می‌کنند.

این افراد معمولاً سریع غذا می‌خورند، بیشتر از بقیه افراد در یک دوره زمانی مشابه غذا می‌خورند و احساس از دست دادن کنترل بر غذا خوردن خود می‌کنند. آن‌ها حتی زمانی که گرسنه نیستند غذا می‌خورند و حتی زمانی که به طور ناراحت کننده‌ای سیر هستند به خوردن غذا ادامه می‌دهند. افراد مبتلا به این سندرم که از مقدار غذایی که می‌خورند خجالت می‌کشند، معمولاً به تنهایی غذا می‌خورند تا خجالت خود را به حداقل برسانند. آنها اغلب احساس گناه، افسردگی، انزجار، پریشانی یا ترکیبی از این علائم می‌کنند.

افراد مبتلا به سندرم شب خوری بیشتر غذای خود را در طول شب می‌خورند. آن‌ها در صبح غذا کم می‌خورند یا اصلاً غذا نمی‌خورند و در طول شب از خواب بیدار می‌شوند و معمولاً از میان وعده‌های پر کالری سیر می‌شوند. ویژگی‌های بیماران مبتلا به سندرم شب خوری شامل اضافه وزن، تلاش‌های ناموفق مکرر برای رژیم گرفتن، افسردگی یا اضطراب، نگرانی در مورد وزن، کمال گرایی و تصور منفی از خود می‌شود.

علت سندرم شب خوری چیست؟

علت سندرم شب خوری متفاوت است، اما معمولاً عوامل مختلفی در ایجاد آن نقش دارند. گاهی اوقات نوجوانان عادت به غذا خوردن در شب را پیدا می‌کنند و در بزرگسالی نمی‌توانند این عادت را ترک کنند. کسانی که مبتلا به سندرم شب خوری هستند، اغلب دست آوردهای بالایی دارند. اما الگوهای خوردن می‌تواند بر توانایی آنها در اجتماعی شدن یا مدیریت مسئولیت‌های مربوط به کار تأثیر بگذارد. آن‌ها همچنین می‌توانند الگوهای هورمونی متفاوتی داشته باشند، در نتیجه گرسنگی آن‌ها کاذب می‌شود به طوری که وقتی نباید غذا می‌خورند و در زمانی که باید غذا نمی‌خورند.

تاثیر سندرم شب خوری در سلامتی

افراد مبتلا به سندرم شب خوری که اغلب چاق هستند یا دچار اضافه وزن هستند، مستعد مشکلات سلامتی ناشی از اضافه وزن، از جمله فشار خون بالا، دیابت و کلسترول بالا هستند. افرادی که چاق هستند خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی، بسیاری از انواع سرطان و بیماری‌های کیسه صفرا را افزایش می‌دهند. افراد مبتلا به سندرم شب خوری از افسردگی رنج می‌برند. آنها معمولاً در شب افسرده‌تر هستند. آنها همچنین اغلب اختلالات خواب دارند.

درمان سندرم‌شب خوری

مانند سایر اختلالات خوردن، درمان موفقیت آمیز سندرم شب‌خوری معمولاً به ترکیبی از درمان‌ها نیاز دارد. درمان سندرم غذا خوردن در شب معمولاً با آموزش بیماران در مورد وضعیت آنها آغاز می‌شود. بنابراین آنها از الگوهای غذایی خود آگاه‌تر هستند و می‌توانند شروع به شناسایی محرک‌هایی کنند که بر نحوه غذا خوردن آنها تأثیر می‌گذارد. تنها تشخیص اینکه آنها به سندرم شب‌خوری مبتلا هستند و این که تقصیر آنها نیست، می‌تواند اولین گام مهم به سمت بهبودی باشد. درمان سندرم شب‌خوری همچنین شامل ارزیابی تغذیه و درمان، فیزیولوژی ورزش، و ادغام درمان شناختی-رفتاری (CBT)، درمان رفتاری دیالکتیکی (DBT)، درمان بین فردی (IT) و مدیریت استرس است. برای افراد مبتلا به سندرم شب‌خوری مهم است که با تغییر باورهای خود رفتار خود را تغییر دهند. اگر باور داشته باشند که در تغییر شیوه غذا خوردن ناتوان هستند، نمی‌توانند تغییر کنند.

کلام آخر

سندرم شب خوری یک اختلال خوردن است که با الگوی شبانه روزی تاخیر در دریافت غذا مشخص می‌شود. افراد مبتلا به سندرم شب‌خوری احساس می‌کنند که کنترلی بر الگوهای غذایی خود ندارند و اغلب نسبت به وضعیت خود احساس شرم و گناه می‌کنند. مانند سایر اختلالات خوردن، درمان موفقیت آمیز سندرم شب‌خوری معمولاً به ترکیبی از درمان‌ها نیاز دارد. درمان سندرم غذا خوردن در شب معمولاً با آموزش بیماران در مورد وضعیت آنها آغاز می‌شود. بنابراین آنها از الگوهای غذایی خود آگاه‌تر هستند و می‌توانند شروع به شناسایی محرک‌هایی کنند که بر نحوه غذا خوردن آنها تأثیر می‌گذارد.